Ο Fe αποτελεί το αναγκαίο συστατικό για την δημιουργία της αίμης (αίμη + σφαιρίνη → αιμοσφαιρίνη), ουσίας απαραίτητης για την σύνθεση της αιμοσφαιρίνης.

Το συνολικό ποσό της Fe στον ανθρώπινο οργανισμό ανέρχεται σε 4 γραμμάρια (2-6γρ) και εξαρτάται από το βάρος σώματος και του ποσού της αιμοσφαιρίνης του αίματος.

Από το συνολικό ποσό του Fe το 65% αυτού, βρίσκεται στην αιμοσφαιρίνη, ποσοστό 5% στη μυοσφαιρίνη, και διάφορα ένζυμα (καταλάση, υπεροξειδάση, κυττοχρώματα) και το υπόλοιπο 30% στις σιδηραποθήκες του οργανισμού.

Η μεγάλη ηλικία προκαλεί αλλοιώσεις στο σύνολο του ανοσολογικού συστήματος (ΑΣ), με αποτέλεσμα αυξημένη ευαισθησία του μεγάλου σε ηλικία ατόμου, 1) στις λοιμώξεις, 2) προδιάθεση για ανάπτυξη νεοπλασιών.

Γενικά τα ηλικιωμένα άτομα εμφανίζουν x3 πιθανότητες να πεθάνουν από πνευμονία ή καταστάσεις που προκαλούν σήψη.

5 έως 10 φορές περισσότερες πιθανότητες θανάτους από λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος.

Στη σημερινή εποχή :

• Η βελτίωση των παροχών υγείας.

• Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία των νόσων.

• Η καλύτερη ενημέρωση για θέματα υγείας του κοινού.

• Η ανάπτυξη της Προληπτικής Ιατρικής.

Το Μ.Ε. είναι σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα και χαρακτηρίζεται από επώδυνα έλκη στα γεννητικά όργανα και επώδυνη φλεγμονώδη διόγκωση των βουβωνικών λεμφαδένων.

Το μαλακό έλκος εμφανίζει επιδημικό χαρακτήρα στις υποανάπτυκτες χώρες (περιοχές Αφρικανικής Σαχάρας-Καραϊβική - περιοχές με συχνότητα HIV > 8%).

Τα παλιά χρόνια ο κλινικός γιατρός για να κάνει διάγνωση ενός νοσήματος, στηριζότανε στην πείρα του και στις αισθήσεις του (όσφρηση - όραση - αφή - ακοή - ακόμα και γεύση!!!).

Έτσι στο Μεσαίωνα η επισκόπηση των ούρων τοποθετημένων σε μπουκάλι διαφανές και ο έλεγχος τους μακροσκοπικά στο φυσικό φώς, αποτελούσαν σοβαρό διαγνωστικό όπλο για τη διάγνωση των νοσημάτων.

Παρακάτω θα γίνει μια μικρή αναφορική ανασκόπηση με πληροφορίες και απόψεις, παρατηρήσεις, οι οποίες εγγίζουν τα όρια της «αφέλειας» αλλά αποτελούν ακόμα και σήμερα στοιχεία χρήσιμης κλινικής εμπειρίας.

Ο ιός του Δ.Ν., είναι RNA-ιός της οικογένειας των φλαβοϊών. Ο ιός βρίσκεται στα άγρια πτηνά και η μετάδοσή του γίνεται με τα τσιμπήματα των κουνουπιών.

Τα θηλαστικά ζώα δεν μεταδίδουν τη νόσο, διότι το ποσό του ιού (χαμηλή ιαιμία) είναι χαμηλό και δεν επαρκεί για τη μόλυνση των κουνουπιών.

Το σμήγμα, είναι ελαιώδες συστατικό, ελαιώδες υγρό, το οποίο εκκρίνεται από τους σμηγματογόνους αδένες του δέρματος των θηλαστικών και έχει σαν λειτουργία της εφύγρανση της επιδερμίδας και των τριχών του σώματος αλλά και των βλεφαρίδων (ειδικό σμήγμα που επιβραδύνει την εξαέρωση των δακρύων και έτσι υγραίνεται το μάτι).

Μεγάλη ποσότητα σμήγματος προκαλεί ελαιώδη εμφάνιση του δέρματος ειδικά της κεφαλής και η επιμόλυνσή του από μικρόβια εκπέμπει δυσάρεστη οσμή.