• Αδυναμία πνευματικής συγκέντρωσης.

• Εύκολη σύγχυση.

• Δυσκολίες καθημερινής ζωής και εκτέλεση βασικών λειτουργιών καθημερινότητας.

Ο Fe αποτελεί το αναγκαίο συστατικό για την δημιουργία της αίμης (αίμη + σφαιρίνη → αιμοσφαιρίνη), ουσίας απαραίτητης για την σύνθεση της αιμοσφαιρίνης.

Το συνολικό ποσό της Fe στον ανθρώπινο οργανισμό ανέρχεται σε 4 γραμμάρια (2-6γρ) και εξαρτάται από το βάρος σώματος και του ποσού της αιμοσφαιρίνης του αίματος.

Από το συνολικό ποσό του Fe το 65% αυτού, βρίσκεται στην αιμοσφαιρίνη, ποσοστό 5% στη μυοσφαιρίνη, και διάφορα ένζυμα (καταλάση, υπεροξειδάση, κυττοχρώματα) και το υπόλοιπο 30% στις σιδηραποθήκες του οργανισμού.

Ο τελικός σκοπός των μεταγγίσεων αίματος, είναι να αυξηθεί η συνολική μάζα ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων και κατ' επέκταση η καλή οξυγόνωση των ιστών με την μεταφορά Ο₂ σε αυτούς από τα ερυθρά αιμοσφαίρια που περιέχει το αίμα που μεταγγίζεται.

Η ασφάλεια και αποτελεσματικότητα των μεταγγίσεων έχει σημειώσει τεράστιες προόδους τα τελευταία χρόνια με τη χρήση, α) παραγόντων του αίματος, β) με τον ενδελεχή έλεγχο του αιμοδότη (για όλες με τις μεταγγίσεις, μεταδιδόμενα νοσήματα π.χ. σεξουαλικώς μεταδιδόμενα - AIDS - σύφιλις).

Είναι γνωστό ότι η χρήση νικοτίνης προκαλεί εξάρτηση στον ανθρώπινο οργανισμό.

Λέγεται μάλιστα ότι το κάπνισμα είναι ο «προθάλαμος χρήσεις βαρύτερων» εξαρτηματικών ουσιών (χασίσι - μαριχουάνα - ηρωΐνη).

Η μεγάλη ηλικία προκαλεί αλλοιώσεις στο σύνολο του ανοσολογικού συστήματος (ΑΣ), με αποτέλεσμα αυξημένη ευαισθησία του μεγάλου σε ηλικία ατόμου, 1) στις λοιμώξεις, 2) προδιάθεση για ανάπτυξη νεοπλασιών.

Γενικά τα ηλικιωμένα άτομα εμφανίζουν x3 πιθανότητες να πεθάνουν από πνευμονία ή καταστάσεις που προκαλούν σήψη.

5 έως 10 φορές περισσότερες πιθανότητες θανάτους από λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος.

Στη σημερινή εποχή :

• Η βελτίωση των παροχών υγείας.

• Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία των νόσων.

• Η καλύτερη ενημέρωση για θέματα υγείας του κοινού.

• Η ανάπτυξη της Προληπτικής Ιατρικής.

Τα παλιά χρόνια ο κλινικός γιατρός για να κάνει διάγνωση ενός νοσήματος, στηριζότανε στην πείρα του και στις αισθήσεις του (όσφρηση - όραση - αφή - ακοή - ακόμα και γεύση!!!).

Έτσι στο Μεσαίωνα η επισκόπηση των ούρων τοποθετημένων σε μπουκάλι διαφανές και ο έλεγχος τους μακροσκοπικά στο φυσικό φώς, αποτελούσαν σοβαρό διαγνωστικό όπλο για τη διάγνωση των νοσημάτων.

Παρακάτω θα γίνει μια μικρή αναφορική ανασκόπηση με πληροφορίες και απόψεις, παρατηρήσεις, οι οποίες εγγίζουν τα όρια της «αφέλειας» αλλά αποτελούν ακόμα και σήμερα στοιχεία χρήσιμης κλινικής εμπειρίας.

Επανειλημμένες συσπάσεις του διαφράγματος.

(Το μυϊκό στρώμα που ορίζεται σαν δεξιό και αριστερό ημιδιάφραγμα, το οποίο φυσιολογικά διαχωρίζει την κοιλότητα του θώρακος από το κύτος της κοιλίας. Το διάφραγμα έχει ενεργό ρόλο στον μηχανισμό της αναπνοής).

Κάθε σύσπαση του συνολικού διαφράγματος, συνοδεύεται από απότομο κλείσιμο των φωνητικών χορδών και με τον τρόπο αυτό, παράγεται χαρακτηριστικό ήχος του λόξυγγα.