Η ανάπτυξη του Σ.Δ. στις μεγάλες ηλικίες αποδίδεται
Η ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΑΝΟΧΗΣ ΣΤΗ ΓΛΥΚΟΖΗ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΑΙΤΙΟ
Διαταραχή πρόσληψης γλυκόζης, σύνθεση γλυκογόνου από τους μυς του σκελετού.
Μείωση με την πάροδο της ηλικίας της συνολικής μάζας των μυών.
Μείωση της φυσικής δραστηριότητας του ατόμου.
Αύξηση της μάζας του λίπους.
Χρήση φαρμάκων που προδιαθέτουν σε υπεργλυκαιμία.
ΕΠΙΣΗΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΣΑΚΧΑΡΩΔΗ ΔΙΑΒΗΤΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
Το πρόβλημα στο Σ.Δ. που αναπτύσσεται και ανιχνεύεται σε μεγάλη ηλικία είναι ότι δεν γνωρίζει ο άρρωστος και ο γιατρός πόσο χρόνο προϋπήρχε πριν εκδηλωθεί.
Το ατομικό και κυρίως το οικογενειακό αναμνηστικό είναι σημαντικοί παράγοντες και τούτο διότι τις περισσότερες φορές “ανακαλύπτεται” συγγενής εκ πλαγίας και καθέτου διάταξης κληρονομικότητα, που έπασχε από Σ.Δ.Πολλές φορές επίσης η διάγνωση του Σ.Δ. γίνεται από την εμφάνιση οξείας ή χρόνιας επιπλοκής του Σ.Δ. [διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια – κετονικό κώμα, οξέωση – υπερωσμωτικό κώμα (πιο σπάνια)].
Το μη κετονικό υπερωσμωτικό κώμα (Μ.Κ.Υ.Κ.) χρειάζεται τη συνύπαρξη και άλλης νόσου ή αίτιου που ενεργεί σαν εκλυτικό αίτιο. Όπως :Επίσης, φάρμακα όπως : διουρητικά – φάρμακα κατά της επιληψίας – κορτικοειδή αλλά και κατάχρηση υδατανθρακούχων χυμών.
Το Μ.Κ.Υ.Κ. εμφανίζει θνητότητα μεγαλύτερη στους ηλικιωμένους, από άτομα νεώτερης ηλικίας.
Το Μ.Κ.Υ.Κ. εμφανίζεται συνήθως σε Σ.Δ. ΙΙ, που έχει σχετική έλλειψη ινσουλίνης.
Η εκκρινόμενη ινσουλίνη είναι δραστική στην καταστολή της λιπόλυσης και κετογένεσης αλλά δεν είναι αρκετή να καταστείλει την υπεργλυκαιμία με αποτέλεσμα την εμφάνιση υπερωσμωτικής μη κετονικής κατάστασης – κώματος.
Η διάρκεια, έναρξη του Σ.Δ., ρόλο οι συνυπάρχουσες παθήσεις (αρτηριακή υπέρταση, δυσλιπιδαιμία) όπως και οι χρόνιες επιπλοκές του Σ.Δ. είναι παράγοντες δυσμενείς στον Σ.Δ. ΙΙ που εμφανίζεται σε μεγάλες ηλικίες.
Έτσι : Τα μάτια των ηλικιωμένων εμφανίζουν ηλικιακά προβλήματα (καταρράκτης – εκφύλιση ωχράς κηλίδας) και σε αυτά προστίθεται και η αμφιβληστροειδοπάθεια εκ Σ.Δ. ΙΙ.
Τα εκφυλιστικά προβλήματα του ερειστικού ιστού που είναι επακόλουθα της ηλικίας ενισχύονται από την αγγειοπάθεια και τροφικές διαταραχές της ηλικίας (προβλήματα εμφανή στα άνω και κάτω άκρα).
Η θεραπευτική αγωγή της μεγάλης ηλικίας διαβητικών ασθενών πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή και πολύ σκέψη, διότι :
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΓΛΥΚΑΙΜΙΑ
Η υπογλυκαιμία οφείλεται 1) στη πλημμελή λήψη, παρασκευή-συχνότητα των γευμάτων διότι απαιτείται καλή κατάσταση νοητικών λειτουργιών του αρρώστου 2) καλή κατάσταση οφθαλμών και οπτικής οξύτητας 3) έλλειψη συμμόρφωσης του ασθενούς στα φάρμακα 4) Λήψη άλλων φαρμάκων για συνυπάρχουσα νοσήματα που πιθανώς ενισχύουν την υπογλυκαιμική δράση της αγωγής για το διαβήτη.
Τα υπογλυκαιμικά επεισόδια μπορεί να μην γίνουν εύκολα αντιληπτά από τους ηλικιωμένους ή ακόμα υπάρχει η πιθανότητα να διαγνωστούν στα αγγειακό εγκεφαλικό ή καρδιακό ισχαιμικό επεισόδιο ή κρίση επιληψίας.
Πρέπει να σημειωθεί επίσης η μείωση των αντιρροπιστικών ορμονικών μηχανισμών που χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας και οι οποίοι συντείνουν στην παράταση και μη αντιρρόπηση της προκαλούμενης υπο-γλυκαιμίας, με αποτέλεσμα παράταση της υπογλυκαιμίας που μπορεί να καταλήξει και σε θάνατο.
Τα φάρμακα που προκαλούν συχνά υπογλυκαιμία είναι οι σουλφονυλουρίες και η ινσουλίνη.
Γενικά στους ηλικιωμένους ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου ΙΙ, πρέπει να ζυγίζονται και να αξιολογούνται τα οφέλη που προσφέρει η θεραπεία του Σακχαρώδη Διαβήτη τους, σε σύγκριση
α) με προσδόκιμο επιβίωσης του ασθενούς
β) με την ποιότητα ζωής του αρρώστου.